عقل گفت که دشوارتر از مُردن چیست؟

عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است

 چه بگویم از دوریت که

^{امروزمم بدتر دیروزم بود ...}

^{از وقتی که دیدمت آن چشمان}

^{قشنگت مرا دیوانه کرده}

^{روزگارم شاد کرده}

^{خزانم را همچو بهار کرده ...}

^{در این همه روزهای سال ...}

^{چرا باید در روزی که همه آن را نهس}

^{میخوانند مرا تنها میگذاشتی ...!}

^{چقدر سخت است وقتی}

^{عاشق کسی باشی}

^{ولی آن عاشقت نباشد ...}

^{یک سال دیگر هم گذشت}

^{اما باز تو را ندارم}

^{من بی تو از دنیا بیزارم ...}

پر از تنهایی و غم هستم ...

کاش در کنارم بودی

 در میان من و تو فاصله هاست گاه می اندیشم می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری تو توانایی بخشش داری دستهای تو توانایی آن را دارد که مرا زندگانی بخشد چشمهای تو به من می بخشد شور عشق و مستی و تو چون مصرع شعری زیبا سطر برجسته ای از زندگی من هستی دفتر عمر مرا با وجود تو شکوهی دیگر رونقی دیگر هست می توانی تو به من زندگانی بخشی یا بگیری از من آنچه را می بخشی من به بی سامانی ، باد را می مانم من به سرگردانی ، ابر را می مانم من به آراسته گی خندیدم منه ژولیده به آراسته گی خندیدم سنگ طفلی اما خواب نوشین کبوتر ها را در لانه می آشفت قصه ی بی سر و سامانی من باد با برگ درختان می گفت باد با من می گفت : " چه تهی دستی مرد ! " ابر باور می کرد من در آئینه رُخ خود دیدم و به تو حق دادم آه ... می بینم ، میبینم تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی من به اندازه زیبایی تو غمگینم چه امید عبثی من چه دارم که تو را در خور ؟! هیچ ! من چه دارم که سزاوار تو ؟! هیچ ! تو همه هستی من هستی من تو همه زندگی من هستی تو چه داری ؟! .... همه چیز تو چه کم داری ؟! ...هیچ ! بی تو در می یابم چون چناران کهن از درون تلخی واریزم را کاهش جان من ، این شعر من است آرزو می کردم که تو خواننده ی شعرم باشی راستی .... شعر مرا می خوانی ؟! باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی نه .... دریغا ، هرگز کاشکی شعر مرا می خواندی !!!

 
می گــــویند عشق آنست کـــــه بـــه او نـــرسی
و مــن مـــی دانم چــــــــرا …!
این است فرجام ......... عشق !​

 می توان با اندکی رنگ و قلم
چهره ای زیبا و عاری از خطا خلقت کنیم
می توان با رنگ روشن در دل ظلمات شب
هاله های روشن امید را بر پا کنیم
می توان بوم به دیوار زمان را با کمی عاشق دلی
عاری از تکرار و سرشار از شقایقها کنیم
می توان خورشید را از دور دست
با قلم رنگ ، نوازش با زمین یکجا کنیم
می توان حتی خدا را در خدا پیدا کنیم !
می توان با تکیه بر اندیشه های ناب ناب
قطره ی گم گشته در تالاب را پیدا کنیم
ما نباید شاهد ادعای گردش و چرخیدن چرخ زمان باشیم
بلکه گیتی از حضور حضرت افکار ما
سر به سجده ساید و افلاک هم

 وقت اگر داری کلامی با تو درد و دل کنم ، شاید از این گفتگو آرامشی حاصل کنم ...

وقت اگر داری بگویت این صدای بی صدا، نازنینم با تو از درد شب بی انتها ...

زچه سرخورده و بغض گره گیر گلو ، لحظه ای بنشین بگویم قصه ام را مو به مو .

قصه تکراری شبهای سرد انتظار ، قصه تلخ نگاهی مانده بر در بی قرار .

قصه این دل که امشب باز کافر می شود ، پس کتاب عمر بی حاصل که آخر میشود .

میل رفتن دارد این دل حیف پایش بسته است ... دست مشتاق نوازش را ببین ،

بشکسته است ...

باز هم زانوی غم کرده بغل ای وای دل ، دل شده رسوای کوی یار و من رسوای دل !

تن به دریا میزند، پروای طوفانش چه شد ؟ ! سر سپرده میرود ، ترس از رقیبانش چه شد !

میکشاند خسته تن را در بیابان سکوت ، عاقبت سر مینهد امشب به دامان سکوت !

هیونش را گم کند در کوچه دلواپسی ، سایه ی شب هم ندا سر میدهد از بی کسی ...

وقت اگر داری بگویم با تو من از فصل غم ! میشناسی !..... من همانم از تبار و نسل غم !

یاری ام ده گوش کن یک دم بیا بنشین که من ناله ها سر میدهم از دست این زخم کهن !

ناله از تنهای و بی همزبانی در قفس ! بغض ویرانگر پس از خوش باوری های ابس ...

خون دل خوردن مرامم گشت باری بگذریم ، از من و دل بگذریم ای دوست آری بگذریم !

کاروان عمرم امشب برگ و بارش نیز نیست ... ظلمت آمد کورسویی همجوارش نیز نیست !

کاروان ره در کویر کور حسرت میبرد ،دل تنش را تا دیار دور حسرت میبرد ،

همره این قافله افتان و خیضان میروم ، تشنه ام ! ...در آرزوی شعر باران میروم

 گاه یک سنجاقک به تو دل می بندد

و تو هر روز سحر می نشینی لب حوض

تا بیاید از راه

از خم پیچک نیلوفرها

روی موهای سرت بنشیند

یا که از قطره آب کف دستت بخورد

گاه یک سنجاقک ، همه معنی یک زندگی است ..

من گم شدم بین حس بودن و نبودن ،

بین حیات و مرگ ،

بین گناه و معصومیت ،

من گم شدم در ظلمت شب بدون حضور تو ،

گفتی : به تنهایی من دست نزن ،

من تنهاتر از آنم که تنها بمانم ،

اما می دانی من آخر تنهایم .................

 کبری،تصمیـم نمی گیرد!

دهقان،فداکاری نمی کند!

پسر ِ شجـاع،ترسو شده است!

لوک،بــدشانسی می آورد!

پلنگ ِ صورتی،زرد شده است!

...میتـی کومان،استعفـا داده است!

پروفسور بــالتازار، جعلی مدرک گرفته است!

ای کیــو ســان،مـُـدل ِ مو عوض می کند!

دو قلـــوها،دست ِ هــم را نمـــی گیــرند!

رابین هـود،بــا دزد ها رفیق شده است!

پینوکیـو،به فکر ِ جرّاحی ِِ بینی است!

یـوگی،دوستـانش را مـی فروشـد!


ولی... ولی چوپـان ِ دروغگو،هنوز دروغ می گوید 

تیک تاک…

تیک تاک…

گوش کن…

می شنوی گذر ثانیه های مرده آخر سال را؟

می بینی عقربه ها با چه شتابی از پی هم می دوند؟

زود می گذرد…مگر نه؟!

اما نه برای آدم های تنهایی که سال جدید هم تنهاتر می شوند…

ساعت شتاب می گیرد…

برای آن هایی که هنوز خانه تکانی اسفند شان تمام نشده ست….

آن هایی که سفره هفت سین شان منتظر یک سین ناتمام مانده ست…

آنهایی که تا آخرین ثانیه های سال جدید را به دنبال خرید نوروزند…

آری …

تیک تاک…

تیک تاک…

برای ما فرقی ندارد…

چه دیر بگذرد …چه زود…

ای گل ناز من ، محرم رازهای من ، روز آمدنت مبارک
روزی که دنیا با طلوع تو میلرزد از اینهمه زیبایی که در وجودت شکفته است
روشن تر از خورشید ، در لابه لای ابرها روشنتر از روشنی ها

نوریست که به زمین رسید ، بر تنم تابید و شکفتم در کویر